Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΦΕΤΙΝΗ ΔΕΘ: 5 ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙ ΜΙΑΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗΣ ΣΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΩΝ 78 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΩΝ

Το κάλεσμα για ανεξάρτητη -από κράτος, αφεντικά και εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό- συγκέντρωση και πορεία, που κάνει η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη φετινή Δ.Ε.Θ. μαζί με άλλες δυνάμεις και συλλογικότητες του εργατικού κινήματος, είναι το ελάχιστο αλλά και αναγκαίο μήνυμα που μπορεί να δοθεί στα εκατομμύρια εργαζόμενους και άνεργους, για την έναρξη ενός νέου γύρου αναμέτρησης με την κυβέρνηση, το κεφάλαιο και τους τροικανούς εντολοδότες της πολιτικής της κυβέρνησης Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. Από αυτή τη σκοπιά χαιρετίζουμε την πρόθεση και των 78 ταξικών συνδικαλιστών, να συγκεντρωθούν και να πορευτούν και αυτοί, έξω από τις «φτερούγες» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, την πρόταση των οποίων λάβαμε, και η οποία θέτει ένα γενικότερο σκεπτικό για το χαρακτήρα της φετινής Δ.Ε.Θ., αλλά και τις μάχες του επόμενου διαστήματος.

Ως Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, θεωρούμε εξαιρετικά αναγκαία και κρίσιμη την κοινή συζήτηση των πρωτοποριών του εργατικού κινήματος για το πώς αυτό θα παλέψει το αμέσως επόμενο διάστημα. Θα προσθέταμε μάλιστα πως αυτή η συζήτηση είναι αναγκαία όχι μόνο και όχι κυρίως για τη διαμόρφωση ενός ακόμα συντονισμού δράσεων στο εργατικό κίνημα, αλλά για την αναζήτηση των απαραίτητων προγραμματικών απαντήσεων και του αντίστοιχου πολιτικού σχεδίου που μπορεί να δώσει τη μάχη κάθε εργαζόμενος και άνεργος. Για τη διαμόρφωση ενός Ενιαίου Μετώπου Εργατών, που θα εκφράζει τη δυνατότητα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να αμφισβητήσουν έμπρακτα την αστική εξουσία, και έτσι να λύσουν το γόρδιο δεσμό της κοινωνικής καταστροφής που σοβεί εδώ και 4 τουλάχιστον χρόνια στην Ελλάδα.

Ως συμβολή μας σε αυτή την συζήτηση, καταθέτουμε σε κάθε πρωτοπόρο εργαζόμενο, σε κάθε αγωνιστή του εργατικού κινήματος, σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο και νεολαίο που προβληματίζεται με ποια πολιτική πρόταση θα δώσει τις μάχες του, την απαραίτητη -κατά τη δική μας άποψη- ατζέντα συζήτησης και δράσης. Αυτό ακριβώς θα είναι και το ζήτημα που θα μας απασχολήσει στην συνέλευση που θα πραγματοποιήσει η Πρωτοβουλία την Κυριακή 7 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη. Αυτήν καταθέτουμε, αντί απάντησης, με τη μορφή κάποιων κρίσιμων για εμάς ερωτημάτων,  και προς τους ταξικούς συνδικαλιστές που μας απευθύνθηκαν. Με όλους αυτούς, και πρώτα από όλα με την ίδια την εργατική τάξη και ευρύτερα τους εργαζόμενους, θα επιδιώξουμε να συνομιλήσουμε και την επομένη της Δ.Ε.Θ.

1)    Διεθνώς και στην Ελλάδα, βρισκόμαστε στον έβδομο χρόνο της βαθύτερης  ιστορικής, συστημικής κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού. Mιας κρίσης που ενσωματώνει και ξεπερνά την Mακρά Ύφεση του 1895-1895 και την Bαθειά Ύφεση του 1929, που «λύθηκε» με μια τρομακτική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων έμψυχων και άψυχων, με τη φρίκη του Φασισμού και τον B’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Eπτά χρόνια μετά την εμβληματική χρεοκοπία της Λήμαν Mπράδερς η παρούσα κρίση όχι μόνο δεν ξεπερνιέται αλλά επιδεινώνεται, με την ύφεση να πλήττει, πέραν των χρεοκοπημένων χωρών της νότιας Eυρώπης, τον ίδιο τον ιμπεριαλιστικό πυρήνα της, την Γαλλία, που αντιμετωπίζει και τεράστια πολιτική κρίση, αλλά και την Γερμανία που το α’ εξάμηνο του 2014 βρίσκεται σε ύφεση.

Eπτά χρόνια μετά το ξέσπασμα της παρούσας κρίσης, τα γεγονότα στην Oυκρανία με τους ναζιστές σε κυβερνητικές θέσεις υπό την αιγίδα της E.E., και το φασισμό να σηκώνει κεφάλι στη Δυτική Eυρώπη και στην Eλλάδα, κάνουν σαφές ότι η εποχή της βαρβαρότητας είναι παρούσα, όχι μόνο στη Mέση Aνατολή αλλά στον πυρήνα της γηραιάς Eυρώπης. Mόνο η εργατική τάξη μπορεί να βάλει τέλος στην καπιταλιστική - ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα με την διεθνή σοσιαλιστική επανάσταση.
Είναι φανερή η απουσία όποιου θετικού ιστορικού ορίζοντα για τον καπιταλισμό. Είναι ένα σύστημα σε παρακμή.
Η ίδια η ελληνική κυβέρνηση έχοντας πίσω της μια εκλογική ήττα στις προηγούμενες ευρωεκλογές, αναπαράγει όλες τις αντιφάσεις και τα προβλήματα της σε ανώτερο επίπεδο. Από αυτή τη σκοπιά, δεν έχουμε εδώ άλλη μια δέσμη μέτρων, μια επιχείρηση αύξησης κερδοφορίας του κεφαλαίου με όχημα μια κίβδηλη ανάπτυξη. Τα μέτρα που κάθε φορά παίρνει η κυβέρνηση είναι όρος ζωής της. Η οικονομική και βιολογική καταστροφή εργατικής δύναμης είναι τα λύτρα που πληρώνουμε καθημερινά ως τάξη, στην προσπάθεια επιβίωσης του ίδιου του συστήματος. Η αντιπαράθεση λοιπόν με την κυβέρνηση ενάντια στα μνημόνια και τα μέτρα που αυτά συνεπάγονται, μπορεί να είναι αποτελεσματική αν δεν είναι εξαρχής δεμένη με την πάλη για την ανατροπή της ίδιας της κυβέρνησης; Μπορεί να δώσει προοπτική αυτή η πάλη, αν δεν πούμε ευθέως στους εργαζόμενους την αλήθεια, πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει μόνο με την επαναστατική πάλη των ίδιων; Πως η αυταπάτη της ανατροπής της επίθεσης, αποκομμένη από τις αναγκαίες συνολικές πολιτικές επιλογές, αφήνει περιθώριο σε οποιαδήποτε πολιτική διαχείρισης του ίδιου συστήματος;

2)    Το χρέος και η ρύθμισή του, θα είναι το κεντρικό ζήτημα αυτού του φθινοπώρου. Αυτό επιδιώκει η ίδια η κυβέρνηση προκειμένου να δείξει σε όλους τους εργαζόμενους, πως ότι ζούμε αυτά τα χρόνια, είναι η αναγκαία πολιτική και των επόμενων χρόνων. Το ίδιο θα επιδιώξει και ο ΣΥΡΙΖΑ, για να εμφανίσει πως μπορεί να διαπραγματευτεί διαφορετικά, και να διαγράψει ένα μέρος του χρέους. Για εμάς είναι αναγκαία η χωρίς όρους μονομερής διαγραφή του χρέους, μαζί με όλα τα μέτρα που είναι αναγκαία (εθνικοποίηση τραπεζών και των βασικών τομέων παραγωγής χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο ). Προκύπτει το ερώτημα: Υπάρχει άλλη εξουσία και κυβέρνηση, πλην της εργατικής, που θα επιδιώξει και θα μπορέσει να υλοποιήσει κάτι τέτοιο; Υπάρχει άλλη εξουσία πλην της εργατικής, που θα καταφέρει να καλέσει σε διεθνή βοήθεια για τη διάλυση όλων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών; Αν δεν απαντήσουμε καθαρά σε αυτό, τότε είμαστε έκθετοι σε οποιαδήποτε αστική διαπραγμάτευση για το χρέος, πολύ περισσότερο αριστερής προέλευσης, που θα δημιουργήσει νέες καταστροφές αλλά και απογοητεύσεις.

3)    Από αυτή τη σκοπιά για εμάς η πάλη για εργατική εξουσία είναι η πλέον αναγκαία και ρεαλιστική πολιτική προγραμματική πρόταση για την ιστορική εποχή που διανύουμε. Δεν είναι ένα απλό σύνθημα. Για αυτό και έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς, η πάλη που δίνει η εργατική τάξη, και ευρύτερα οι εργαζόμενοι για την αυτοοργάνωσή της, για την έμπρακτη ανεξαρτησία της από το κράτος, τα αφεντικά και τον αστικό, εργοδοτικό και γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. 4 χρόνια μνημονίων η τάξη μας έχει δώσει δείγματα γραφής. Προσπάθειες αυτοδιαχείρισης βιομηχανικών μονάδων, η πάλη των ανέργων για αξιοπρεπή ζωή και οι αντίστοιχες προσπάθειες αλληλεγγύης πέρα από τη λογική της φιλανθρωπίας, εργατικές επιτροπές αγώνα ανεξάρτητες από τους γραφειοκράτες, αγώνες όπως των καθαριστριών, των διοικητικών υπαλλήλων κ.τ.λ. που έδειξαν πως οι εργαζόμενοι μπορούν να επιμένουν αγωνιστικά όταν οι γραφειοκρατίες τους γυρίζουν την πλάτη. Θέτουμε λοιπόν το ερώτημα, πως μπορούν προγραμματικά και οργανωτικά να ενοποιηθούν όλες αυτές οι προσπάθειες, χωρίς να αναπαράγουν συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες χωρίς προοπτική; Αυτή η προσπάθεια δεν αφορά μόνο τα τμήματα που βρίσκονται σε αγώνα εντός της εργασίας, ούτε καν μόνο τους συνδικαλισμένους εργαζόμενους. Η πολυδιάσπαση της εργατικής τάξης, που επέτεινε η κρίση, σε εργαζόμενους και ανέργους, σε μόνιμους αλλά και σε λαοθάλασσα ελαστικά εργαζομένων χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα, σε διαθέσιμους, απολυμένους και μελλοντικά απολυμένους, απαιτεί την ενότητα και την κοινή δράση τους σε μορφές αυτοοργάνωσής τους που θα ενσωματώνουν και θα επιδρούν και στο μαχητικό συνδικαλιστικό κίνημα.

4)    Η πάλη για ανεξάρτητη δράση από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι επείγουσα. Όχι ως ένα άλμα στο κενό έξω από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων. Υπερασπίζοντας τις αντιστάσεις των ίδιων, ακόμα και αν δεν υπερβαίνουν τα  πολιτικά όρια που θέτουν οι γραφειοκράτες. Μπαίνοντας στο πλάι κάθε καταπιεσμένου για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου του, για μια αξιοπρεπή ζωή. Η πρότασή μας και τα ερωτήματα που θέτουμε είναι εντός της εμπειρίας και των παραστάσεων της ίδιας της τάξης. Η λογική της πίεσης προς τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που καταλήγει σε 24ωρες απεργίες χωρίς καμιά προοπτική, έχει κουράσει και απογοητεύσει τους εργαζόμενους. Αξίζει κανείς να δει το τι έχει συμβεί στις τελευταίες δύο απεργίες της ΓΣΕΕ, όπως και της ΑΔΕΔΥ, που ήταν αναντίστοιχες των αναγκών. Ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι των εργαζομένων, προβληματίζεται πάνω στην αναγκαιότητα της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Πως θα μπορούσαμε να γεφυρώσουμε το παρόν με αυτή την ανάγκη; Δεν είναι πλέον ώριμη η ανάληψη πρωτοβουλίας, μέσα στους εργαζόμενους πρώτα του δημόσιου τομέα, αλλά και του ιδιωτικού, για την κήρυξη απεργίας παρά και ενάντια στον γραφειοκρατικό συνδικαλισμό; Αλλά και πριν από αυτό, πως μπορούμε να δυναμώσουμε την ανεξάρτητη δράση των εργαζομένων, έξω από τα πλαίσια της γραφειοκρατίας και της ήττας;

5)    Η αναγκαία πάλη μας τέλος, δεν αρκεί να ξαναπροτείνει προς την τάξη γενικά πορείες, κινητοποιήσεις, απεργίες κ.τ.λ. Η τάξη 4 χρόνια τώρα τα έχει κάνει όλα αυτά, δοκίμασε να συγκρουστεί. Κρίσιμο είναι να καταδειχτούν οι απαραίτητες προγραμματικές πολιτικές για την ενοποίηση όλων αυτών των αγώνων, και την υπέρβαση των αδυναμιών και των ορίων τους. Το Ενιαίο Μέτωπο είναι απαραίτητο για να σπάει η επιχείρηση της εξουσίας, έτσι ώστε να επιμερίσει την ενοχή γύρω από την κρίση, πως υποτίθεται κάποιοι εργαζόμενοι, ή και όλοι μας περάσαμε καλά στην πλάτη κάποιων άλλων. Αν δεν εντοπίσουμε αυτή την ανάγκη, τότε όλοι οι εργαζόμενοι θα τσακιστούμε στα ερείπια αυτού του συστήματος. Για να αρχίσει η προσπάθεια για την οργάνωση της κοινωνίας από την ίδια την τάξη, με τα όργανα της δικής της εξουσίας, με την επαναστατική πάλη.

Με αυτό το σκεπτικό ας πορευθούμε προς τη Δ.Ε.Θ. Από την επόμενη μέρα, οι εργαζόμενοι ήδη έχουν εξαγγείλει μια σειρά κινητοποιήσεων και αγώνων. Οι απαντήσεις που θα δοθούν  σε αυτό το νέο γύρο αναμέτρησης με το κεφάλαιο, την τρόικα και το πολιτικό τους προσωπικό, θα καθορίσουν την ίδια τη ζωή μας για την επόμενη περίοδο. 

28/8/2014
Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών

1 σχόλιο:

  1. Σκέψεις για την πορεία του ΑΚΑΕ

    Η πρωτοβουλία ΑΚΑΕ, πρέπει να αποβάλλει τον όρο "πρωτοβουλία" και να μετεξελιχθεί σε ένα δομημένο συνδικαλιστικό (και όχι μόνο) σχήμα.

    Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργαζομένων-Ανέργων, συνδικαλιστική ένωση φυσικών προσώπων (και όχι ομάδων, σχημάτων, συλλογικοτήτων, κλπ), που απευθύνεται σε εργαζόμενους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με οποιαδήποτε σχέση εργασίας και ανέργους.

    Ανεξάρτητο από κράτος, αφεντικά και συνδικαλιστική γραφειοκρατία (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ), Κέντρο Αγώνα για την ανάκτηση των όρων ύπαρξής μας. Αυτό σημαίνει ότι στο καταστατικό του αναφέρει ότι συνδέει ρεύμα, νερό, υπερασπίζεται τους ανασφάλιστους, στηρίζει συλλογικότητες, κλπ. Οι πολιτικές του θέσεις, ήδη διαμορφωμένες, αναφέρονται.

    Έχει θεσμοθετημένο καταστατικό και όργανα αιρετά και ανακλητά. Τα μέλη του συμμετέχουν στα πρωτοβάθμια σωματεία τους με τίτλο π.χ, ΑΚΑΕ-ΟΤΑ, ΑΚΑΕ-ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ΑΚΑΕ-ΔΟΥ, ΑΚΑΕ- ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ,κλπ.

    Συστήνεται σε κάθε νομό και με πανελλαδική μορφή.

    Μόνο έτσι πιστεύω θα μπορέσουμε να απευθυνθούμε με πραγματικούς πολιτικούς και πρακτικούς όρους σε εργαζόμενους και ανέργους και θα είμαστε ικανοί να τους πείσουμε και να τους εντάξουμε στο πολιτικό και κοινωνικό όραμά μας. Στο "άλμα στους ουρανούς".

    Ανδρέας Ξηρομερίτης - μέλος ΑΚΑΕ Μαγνησίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή