Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2014

Φωτορεπορτάζ από τα εγκαίνια(22/9/14) της έκθεσης ζωγραφικής που διοργάνωσε η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών στη Λοκομοτίβα.

Η έκθεση θα γίνεται στο συνεταιριστικό καφέ-μπαρ Λοκομοτίβα έως τις 5 του Οκτώβρη 

Πλήθος κόσμου βρέθηκε στα εγκαίνια της έκθεσης

Η καλλιτέχνις Σουζάνα Αποσπορίδου

Πλήθος κόσμου βρέθηκε στα εγκαίνια της έκθεσης


Το βιογραφικό σημείωμα της Σ.Α.

Χαιρετισμός του Γρηγόρη Δαφνή, μέλους της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο  Κέντρο Αγώνα Εργατών
Πολλές αγωνιζόμενες καθαρίστριες βρέθηκαν στην έκθεση

Χαιρετισμός του Σάββα Μιχαήλ, συγγραφέα και Γ.Γ. του ΕΕΚ

Χαιρετισμός της Άννας Κιουτσακιόζογλου, αντιπροέδρου του Γενικού Συμβουλίου της ΠΟΕ-ΔΟΥ

Ο κατάλογος της Έκθεσης


ΤΑ ΕΡΓΑ:











Βιβλίο Σκέψεων

Πορτραίτα καθαριστριών

Πορτραίτα καθαριστριών


Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2014

Εισήγηση στην Συνέλευση ΑΚΑΕ Αττικής, του Ν. Πελεκούδα για το ζήτημα της ανεργίας




ΑΞΟΝΕΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΠΑΛΗΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΩΝ.

1)      Η πολιτική φυσιογνωμία της προσπάθειας.

Α) Ανεξαρτησία από το κράτος, τις κυβερνήσεις του, το κεφάλαιο και τα αφεντικά, τον αστικό κυβερνητικό συνδικαλισμό. Το ζήτημα της ανεξαρτησίας αποκτά μεγαλύτερη σημασία, στο φόντο της εκφρασμένης από το ΣΥΡΙΖΑ ένταξης των ανέργων σε συνεταιριστικές επιχειρήσεις.

Β) Πεδίο κοινής πάλης σε ανώτερη βάση θεωρούμε την γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Σπάει τα συντεχνιακά και κλαδικά συμφέροντα, εντάσσει τους άνεργους στο πλευρό των εργαζόμενων, προετοιμάζει την εξεγερτική τους έκφραση.

Γ) Η ανατροπή της κυβέρνησης και η πάλη για τη διαγραφή του χρέους. Για την οργάνωση της κοινωνίας με τους φορείς της εργατικής αυτοοργάνωσης και αυτοκυβέρνησης, που εμείς το προσεγγίζουμε με την εργατική εξουσία. Εθνικοποίηση όλων των βασικών τομέων παραγωγής, καθώς και των τραπεζών, με εργατικό έλεγχο χωρίς αποζημίωση.

Δ) Διεθνιστική δράση, απόκρουσης του ρατσισμού και του φασισμού σε όποια μορφή έκφρασής του.


2)       Οι διεκδικήσεις των εργαζομένων και ανέργων και η στάση μας.

Θέτουμε διεκδικήσεις που ενοποιούν σε υλική αντικειμενική βάση εργαζόμενους  και ανέργους. Αποδεικνύουμε έμπρακτα πως είναι δύο τμήματα της εργατικής τάξης, με κοινά συμφέροντα. Μείωση του χρόνου εργασίας και καταμερισμός του με κοινωνικούς όρους για να υπάρχει δουλειά για όλους. Καμιά φορολόγηση για όποιον ζει από τη δουλειά του, δωρεάν όλοι οι όροι ζωής (παιδεία, υγεία, στέγαση, μετακίνηση) με εργατικό έλεγχο. Ταυτόχρονα είμαστε μέσα στους αγώνες των ανέργων με τις διεκδικήσεις τους, παλεύοντας να σπάμε τους μεταξύ τους διαχωρισμούς.

Ιδιαίτερα στο ζήτημα των εγχειρημάτων αυτοδιαχείρισης και δημιουργίας κοινωνικών συνεταιρισμών ανέργων πρέπει να είμαστε σαφείς. Δεν θεωρούμε λύση τη δημιουργία τέτοιων εγχειρημάτων, δεν τις προτάσσουμε, επιλέγουμε τον πολιτικό αγώνα, δεν θεωρούμε πως είναι λύση η μικρή επιχειρηματικότητα, ιδιαίτερα τώρα που η ίδια η Ευρωπαϊκή ένωση υποδέχεται και ενορχηστρώνει τέτοιες προσπάθειες.

Ταυτόχρονα όμως υπερασπίζουμε την προσπάθεια τμημάτων της τάξης να υπερασπιστούν την αξιοπρέπειά τους. Με κριτήριο όμως, την οικονομική ανεξαρτησία από το κράτος, την Ε.Ε., την αστική φιλανθρωπία και τα διάφορα ιδρύματα που χρηματοδοτούν τέτοια εγχειρήματα. Που δεν αναπαράγουν την εργατική εκμετάλλευση εντός τους.

Γενικά το ζήτημα της πολιτικής φυσιογνωμίας της παρέμβασής μας και των διεκδικήσεων, έχει μεγάλη σημασία. Στο ζήτημα, πέρα από την παρέμβαση των διάφορων αστικών θεσμών, των Δήμων και της Εκκλησίας, από πολιτική άποψη έχει οργανώσει το δικό του Δίκτυο Αλληλεγγύης ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ για τις 1 Νοέμβρη το ΠΑΜΕ οργανώνει το δικό του πανελλαδικό συλλαλητήριο ανέργων, στην Αθήνα. Άρα αυτή η ενότητα είναι η πλέον κρίσιμη.

3)       Πως διαμορφώνουμε τα βήματά μας; Που απευθυνόμαστε; Με ποιο περιεχόμενο δράσης;

Α) Με δεδομένη την πληθώρα παροχής φαγητού σε ανέργους, συλλογικών κουζινών και άλλων πλευρών της αλληλεγγύης που οι ήδη υπάρχουν, καθώς και με τα πολιτικά αποτελέσματα που παράγουν, χωρίς μια συλλογική πολιτική πράξη των ίδιων των ανέργων, θα πρέπει να πούμε καθαρά πως δεν έχουμε το μαγικό ραβδάκι των λύσεων, δεν παρέχουμε ασπιρίνες για βαριές ασθένειες. Δίνουμε τη μάχη για να αποκτήσει ο άνεργος πρόσωπο, φωνή και αξιοπρέπεια , που με προλεταριακούς όρους μπορεί να είναι μόνο συλλογική, αγωνιστικά έμπρακτη, πολιτική με την έννοια της ανατροπής των κυβερνήσεων. Με την παρέμβασή μας να δείξουμε, πως ο χρόνος του εργαζόμενου και του άνεργου, είναι σημαντικός, και πως μπορούμε να αποδεικνύουμε πως γίνεται να έχουμε τη ζωή που θέλουμε, εντάσσοντας στην πολιτική πάλη, και την πλευρά της πολιτισμικής δημιουργίας, της αυτενέργειας των εργαζομένων και των ανέργων. Η οργάνωση γενικότερων δραστηριοτήτων από και για ανέργους, από και για εργαζόμενους, θα δίνει άλλο νόημα στο χρόνο και τη ζωή μας, θα αποδεικνύει πως μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε για να έχουμε την κοινωνία στα χέρια μας.

Β) Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, απευθύνεται στις υπαρκτές Πρωτοβουλίες Ανέργων, σε λαϊκές συνελεύσεις. Επιχειρούμε να δημιουργήσουμε συνελεύσεις εργαζομένων και ανέργων με βάση αυτή τη λογική που αναφέρθηκε, στις περιοχές που κρίνουμε ότι αυτή η διαδικασία μπορεί να ανοίξει με καλύτερους όρους. Προχωρούμε σε επαφές οπωσδήποτε σε πρώτη φάση με τις πρωτοβουλίες των ανέργων, με εργατικές λέσχες που κρίνουμε ότι θα είναι πιο εύκολη η συζήτηση σε πρώτη βάση όπως και σε συνελεύσεις γειτονιών. Επιδιώκουμε προς το τέλος Οκτωβρίου να έχουμε μια παναθηναϊκή σύσκεψη με το ζήτημα αυτό.

Στις περισσότερες  περιοχές που δεν έχουμε εργαλεία παρέμβασης τέτοιου είδους, παρεμβαίνει η Πρωτοβουλία ΑΚΑΕ, όπως και σε εργατικά σωματεία και χώρους, που έχουν πληγεί ιδιαίτερα από απολύσεις και διαθεσιμότητες.

Γ) Προτείνουμε με αυτό το πολιτικό περιεχόμενο που παρουσιάζεται εδώ, ή με όποιο καταλήξουμε:

Εβδομαδιαίες παρεμβάσεις της Πρωτοβουλίας ΑΚΑΕ σε γειτονιές της Αθήνας, καλώντας και προετοιμάζοντας πολιτικές και κινηματικές παρεμβάσεις. Για αυτό καλύτερα να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα από κοντά.


Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

Συνέντευξη στην ERTOPEN

Την Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου, 9μμ - 10μμ, η "πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών" θα δώσει ραδιοφωνική συνέντευξη στην ERTOPEN.


Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Τετάρτη 24/9, στην ΕΣΗΕΑ, στις 6.30 μμ

 ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
Της Πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών
Τετάρτη 24/9, στην ΕΣΗΕΑ, στις 6.30 μμ


Η Πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, καλεί στη μηνιαία συνέλευσή της, την Τετάρτη 24/9, στην ΕΣΗΕΑ, στις 6.30 το απόγευμα, κάθε αγωνιζόμενο εργαζόμενο, που δίνει τη δική του μάχη απέναντι στην παραπαίουσα κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που προσφέρει τις δυνάμεις του σε εγχειρήματα κοινωνικής αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης της τάξης. Ιδίως σε κάθε άνεργο, που προβληματίζεται για την επίλυση των ζητημάτων της επιβίωσης, μακριά από την αστική υποκριτική φιλανθρωπία, και τα κυβερνητικά ψίχουλα.

Η στιγμή της συζήτησης για την ενιαία πάλη μας, εργαζομένων και ανέργων, με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης, για την προετοιμασία της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, είναι σημαντική και εξαιρετικά επείγουσα. Όλο το επικοινωνιακό παιχνίδι της κυβέρνησης το καλοκαίρι που πέρασε, κατέρρευσε μέσα σε 20 μέρες. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ορθά κοφτά, κλείνει κάθε συζήτηση για το χρέος, και απαιτεί την υλοποίηση του κοινωνικού Αρμαγεδώνα που έχει συμφωνήσει με Σαμαρά και Βενιζέλο. Το ΔΝΤ ανανεώνει την παρουσία του μέχρι το 2016 τουλάχιστον, ενώ όλο το προηγούμενο διάστημα υποτίθεται προετοιμαζόταν η αποχώρησή του. Είναι φανερό πως πάμε για νέα μνημόνια, και διεύρυνση της κοινωνικής καταστροφής. Σε αυτή την πορεία που ετοιμάζουν, θα χρησιμοποιούν τα αμόκ καταστολής όπως στο Κερατσίνι, στον ένα χρόνο από τη δολοφονία του Π. Φύσσα. 

Από τη μεριά μας, παίρνουμε τη σκυτάλη της Ανοιχτής Συνέλευσης Εργατικών και Κοινωνικών Κινημάτων της Θεσσαλονίκης το σαββατοκύριακο της ΔΕΘ, με τη συμμετοχή λαϊκών συνελεύσεων, συνδικαλιστών εργατών, άνεργων, στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ. Θέλουμε να προχωρήσουμε τον προβληματισμό της συνέλευσης, που πολύ σωστά διαπιστώνει πως η επιτυχία της πάλης μας, προϋποθέτει το Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με κοινούς πολιτικούς και προγραμματικούς στόχους.

Με βάση αυτό το πλαίσιο συζητάμε:
  • Την πορεία των κοινωνικών ιατρείων και των εγχειρημάτων κοινωνικής αλληλεγγύης.
  • Το σχεδιασμό της παρέμβασής μας στο εργατικό κίνημα, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα με δεδομένη την κατεύθυνση αντίστασης που βγαίνει μέσα από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
  • Ιδιαίτερα τη χάραξη σχεδίου και παρέμβασης στην κατεύθυνση της κοινής πάλης εργαζομένων και ανέργων, με απαράβατο κριτήριο την πολιτική ανεξαρτησία από κράτος, αφεντικά και τον αστικό κυβερνητικό συνδικαλισμό και τη γραφειοκρατία του.  






Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου 2014

Έκθεση Ζωγραφικής στο πλαίσιο της αλληλεγγύης στον αγώνα των απολυμένων καθαριστριών του Υπ.Οικονομικών.

Η «πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών»
σας καλεί στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής 
της Σουζάνας Αποσπορίδου
 
Η έκθεση γίνεται στο πλαίσιο της αλληλεγγύης 
στον αγώνα των απολυμένων καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών
Τα έσοδα από την έκθεση θα διατεθούν για τον αγώνα των καθαριστριών
 
 Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 7μμ, στο βιβλιοπωλείο – cafe bar Locomotiva

Μπόταση 7 και Σολωμού, Εξάρχεια

Τρίτη 16 Σεπτεμβρίου 2014

Ανακοίνωση της πρωΑΚΑΕ Μαγνησίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η πρωτοβουλία για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ (Μαγνησίας) στη τακτική της συνέλευση στις 11/9/14 συζήτησε διεξοδικά τη συγκέντρωση και πορεία της ΔΕΘ καθώς επίσης και τα αποτελέσματα της εργατικής συνέλευσης που πραγματοποιήθηκε στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ την επομένη της ανεξάρτητης ταξικής συγκέντρωσης.
Η συνέλευσή μας θεωρεί:

  1. Εξαιρετικά σημαντική τη συζήτηση για την δημιουργία μιας αντίστοιχης πρωτοβουλίας στη Θεσσαλονίκη που θα συσπειρώσει όλα τα μαχόμενα στοιχεία της εργατικής τάξης σε ένα από τα μεγαλύτερα προλεταριακά κέντρα της χώρας.
  2. Οι δράσεις που θα αναπτυχθούν την επόμενη περίοδο πρέπει από τη πλευρά μας να επικεντρωθούν στην υλοποίηση αυτού του στόχου όπως και στην ενίσχυση της προσπάθειας για τη δημιουργία σωματείου βιομηχανικών εργατών, ένα αίτημα έχει τεθεί από καιρό εξαιτίας της αποσύνθεσης υπαρχόντων σωματείων από τη κρίσς αλλά και του εγκλωβισμού πρωτοπόρων εργατών σε γραφειοκρατικές δομές. Η συζήτηση για το σωματείο πρέπει να προχωρήσει άμεσα κι αναμφίβολα η δημιουργία του θα ενισχυθεί από την πρωτΑΚΑΕ Θεσ/νίκης εφόσον αναληφθεί η διαδικασία συγκρότησής της. 
  3. Ο πανελλαδικός συντονισμός των μαχόμενων δυνάμεων είναι απόλυτα αναγκαίος για την επόμενη περίοδο και γι αυτό προτείνουμε μια πανελλαδική συνέλευση της πρωτΑΚΑΕ (πιθανότατα στην Αθήνα) μέσα στο χειμώνα για την επικαιροποίηση κι ανάπτυξη των πολιτικών μας αρχών αλλά και για να συζητήσουμε τις μορφές της πανελλαδικής οργανωτικής μας συγκρότησης.


11/9/2014

Πρωτοβουλία για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ (Μαγνησίας)
(πρωτΑΚΑΕ)



Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2014

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ από την «Ανοιχτή Συνέλευση Εργατικών και Κοινωνικών Κινημάτων»

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
  για την «Ανοιχτή Συνέλευση Εργατικών και Κοινωνικών Κινημάτων»
 στον χώρο του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ,
που λειτουργεί με αυτοδιεύθυνση και πλήρη εργατικό έλεγχο.
7 Σεπτεμβρίου 2014
(στο πλαίσιο των πολιτικών εκδηλώσεων για την Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης)




Την Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου, με συμμετοχή πάνω από 50 εργατών και ανέργων, έγινε η «Εργατική Συνέλευση» στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν, συμμετείχαν και τοποθετήθηκαν  εργαζόμενοι από το σωματείο της Wind, εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στο δημόσιο τους ΟΤΑ, το ΤΕΕ, στο ΙΚΑ, στην δημόσια υγεία, την ειδική αγωγή, τις συγκοινωνίες (μετρό), βιομηχανικοί εργάτες (Αλουμίνιον της Ελλάδας, ΕΛΒΟ, ΒΙΟΜΕ), εκπρόσωποι από κοινωνικά ιατρεία και λαϊκές συνελεύσεις, φοιτητές, άνεργοι κλπ καθώς και η "Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών", η «Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον Αγώνα των Εργαζόμενων στην ΒΙΟ.ΜΕ.», η «Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε»
Στο διάστημα από την προηγούμενη «Εργατική Συνέλευση» που έγινε στη ΔΕΘ, η κατάσταση της εργατικής τάξης χειροτέρεψε. Ο καπιταλισμός επιτίθεται άγρια στην εργατική τάξη και σαρώνει τις κοινωνικές κατακτήσεις παλεύοντας για την επιβίωσή του. Η λογική της διάσπασης - «εξαίρεσης» από τα μνημόνια και την κοινωνική καταστροφή που καλλιεργεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποδείχθηκε αδιέξοδη. 
Στη συζήτηση έγιναν ενημερώσεις από τους εργαζόμενους και εκτιμήσεις για τη γενικότερη πολιτική κατάσταση όπως διαμορφώνεται από την βαθειά συστημική, οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση στην χώρα μας και στην Ε.Ε. Έγινε αναφορά στον αντιφασιστικό αγώνα των εργατών της Ουκρανίας.
Η ενότητα των εργαζόμενων, οι αιτίες της πολυδιάσπασης και η θεραπεία τους απασχόλησαν την εργατική συνέλευση. Διαφορετικές αφετηρίες και εμπειρίες γύρω από το θέμα της ενότητας κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι η ενότητα των δυνάμεων που είναι απέναντι στην κυβέρνηση, τους εργοδότες, τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, είναι επιτακτική ανάγκη. Επιβάλλεται να δούμε τα στοιχεία που μας ενώνουν επιδιώκοντας την ενότητα στην δράση. Οι σκορπισμένοι και μερικοί αγώνες των εργαζόμενων δεν μπορούν να νικήσουν αν δεν αποκτήσουν ενιαία αιτήματα και δεν ενωθούν με το κομμάτι της εργατικής τάξης που είναι έξω από τα σωματεία κυρίως τους άνεργους καθώς και με τα κινήματα που παλεύουν για την ΖΩΗ. Η ανεξάρτητη συγκέντρωση και διαδήλωση της Καμάρας εκτιμήθηκε ως μια αφετηρία προς αυτή την κατεύθυνση. 
Έγινε ενημέρωση γύρω από τις δικαστικές εξελίξεις που αφορούσαν στην επαναφορά του Δ.Σ. της ΒΙΟ.ΜΕ. και την αίτηση πτώχευσης που κατέθεσε η εταιρεία LAFARGE. Οι ενέργειες αυτές απέβλεπαν στο σπάσιμο της κατάληψης του εργοστασίου και την ακύρωση της αυτοδιαχείρισης. Οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. κάλεσαν τους εργαζόμενους να στηρίξουν την αυτοδιαχείριση του εργοστασίου ξεκαθαρίζοντας πως μόνο σιδηροδέσμιους θα βγάλουν τους εργαζόμενους. 
Αναφέρθηκε  το καθεστώς εκκαθάρισης εν λειτουργία της εταιρείας ΕΛΒΟ και η σημασία του για τους εργαζόμενους. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο εκκαθαριστής μπορεί να απολύει χωρίς όριο και αποζημίωση. Το εργοστάσιο ενώ μπορεί να παράγει από φορτηγά μέχρι άρματα, κάποτε είχε 1200 εργαζόμενους και σήμερα μόνο 250. Έγινε αναφορά στην αναγκαιότητα ενός ταξικού κλαδικού σωματείου βιομηχανικών εργατών και αποφασίστηκαν πρωτοβουλίες σ αυτήν την κατεύθυνση.
Στη Wind η εταιρεία προχωρά σε περιορισμό του προσωπικού και αρνείται την υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης με το Σωματείο επικαλούμενη προσχήματα. Το σωματείο κάλεσε στην δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης για να στηριχτεί ο αγώνας.
Η σημασία της Αλληλεγγύης είναι καθοριστική σε όλους τους εργατικούς αγώνες που γίνονται. Η αλληλεγγύη κράτησε ζωντανούς τους εργατικούς αγώνες (χαλυβουργία καθαρίστριες ΕΚΠΑ κλπ).
 Οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις τις διαθεσιμότητες και τις αξιολογήσεις στο δημόσιο (απολυμένες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών, Διοικητικοί Υπάλληλοι ΕΚΠΑ, γιατροί ΕΟΠΥΥ, συγκοινωνίες, εκπαιδευτικοί κλπ) έδειξαν πως δεν φτάνει η μαχητικότητα και η διάρκεια των αγώνων. Ειδικά η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναστέλλει την πρωτόδικη θετική για τις καθαρίστριες, κάνει σαφές σε όλους τους εργαζόμενους ότι η λύση είναι πολιτική, αφορά στο συσχετισμό των δυνάμεων και θα κριθεί στους δρόμους, στις καταλήψεις και στους απεργιακούς αγώνες. Ο αγώνας για την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, για την ταξική ενότητα εργαζομένων και ανέργων, ντόπιων και μεταναστών, την κατάληψη των μέσων παραγωγής αποτελεί μοναδική διέξοδο. Η επιτυχία της προϋποθέτει Ενιαίο Μέτωπο της εργατικής τάξης, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με κοινούς πολιτικούς - προγραμματικούς στόχους.
 Οι σύντροφοι που μίλησαν από τα κοινωνικά ιατρεία και τις συνελεύσεις γειτονιάς, έδειξαν τις μεγάλες δυνατότητες της αυτοοργάνωσης της εργατικής τάξης. Η ενότητα του συνδικαλιστικού κινήματος με τους ανέργους τους ελαστικά εργαζόμενους τους εξαθλιωμένους μαζί με τα κινήματα αλληλεγγύης και τα κινήματα για το περιβάλλον είναι όρος για να αποφύγουμε την καταστροφή και να πάρουμε τις τύχες της κοινωνίας στα χέρια μας. Αυτό απαιτεί την ανάπτυξη αυτό-οργανωμένων μορφών οργάνωσης της εργατικής τάξης και  πάνω σε αυτή την βάση άνοιξε η συζήτηση για την δημιουργία πρωτοβουλίας που μπορεί να ενώσει μαχόμενα κομμάτια της τάξης, εργατικά σωματεία βάσης και κοινωνικά κινήματα στην παραπάνω κατεύθυνση. Η εμπειρία των Ανεξάρτητων Εργατικών Κέντρων Αγώνα και των συντονισμών σωματείων βάσης που αναπτύσσονται στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για αυτόν τον στόχο.

Από την εργατική συνέλευση αποφασίστηκαν:
  • Να διερευνηθούν οι δυνατότητες και να συνεχιστεί η συζήτηση για την δημιουργία ενός ταξικού κλαδικού σωματείου βιομηχανικών εργατών
  • Να απευθυνθεί στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα (εκτός από τους γραφειοκράτες) για την διοργάνωση μιας σύσκεψης (πιθανόν στο κτίριο της ΕΡΤ3) με σκοπό να οργανώσουμε μια κινητοποίηση στην πόλη για τα νέα αντεργατικά μέτρα.
  • Να οργανώσει μια πανελλαδική κινητοποίηση-καμπάνια για την ανεργία αφού αυτή προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλλίτερα πολιτικά και οργανωτικά
  • Να διατηρηθεί η επαφή μεταξύ των συντρόφων με σκοπό την κοινή δράση

Τέλος η συνέλευση αποφάσισε να εκφράσει την πλήρη αλληλεγγύη και συμπαράσταση με τους εξεγερμένους εργάτες της Ανατ. Ουκρανίας. 
Στην συνέλευση συμμετείχαν σύντροφοι εργάτες από Τουρκία και Βραζιλία.

7/9/2014 
«Ανοιχτή Συνέλευση Εργατικών και Κοινωνικών Κινημάτων»
 στον χώρο του εργοστασίου της ΒΙΟ.ΜΕ,
που λειτουργεί με αυτοδιεύθυνση και πλήρη εργατικό έλεγχο.



Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2014

Αλουμίνιον της Eλλάδος: Oι εργάτες μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις

Το πρόγραμμα περικοπής κόστους της Αλουμίνιον της Ελλάδος, με το φιλόδοξο όνομα «Μέλλον», απέδωσε σε τέτοιο βαθμό που χαρακτηρίζεται πλέον πρότυπο στην παγκόσμια βιομηχανία Αλουμινίου.
Την ίδια στιγμή στην Eλλάδα η ανεργία χτύπησε κόκκινο, βγάζοντας το 1/3 του εργατικού δυναμικού της χώρας στα αζήτητα: επίσημα 1,5 εκατ. άνεργοι, ανεπίσημα, μαζί με τους «απασχολήσιμους», ξεπερνούν κατά πολύ τα 2 εκατομμύρια.
Μένει λοιπόν να αποτιμήσουμε και εμείς οι εργαζόμενοι της χώρας και του Αλουμινίου της Ελλάδος, την «επιτυχία» του προγράμματος «Μέλλον» με τις επιπτώσεις που έφερε στη ζωή μας.

Η διοίκηση του ομίλου Μυτιληναίου είναι υποχρεωμένη να μας πει, πόσο συνέβαλε στην «επιτυχία» του σχεδιασμού της η περικοπή του εργασιακού κόστους και μάλιστα ιδιαίτερα ποια τα θετικά της οφέλη από την αύξηση του χρόνου εργασίας της βάρδιας σε 40 από 37,33 ώρες την εβδομάδα, τόσο στην παραγωγική διαδικασία, όσο και στο «κοινωνικό» της «πρόσωπο».
Το ενδιαφέρον στο ερώτημα έχει να κάνει με το ότι δεν μπορεί να αποδοθεί με απλά μαθηματικά, έχουμε να κάνουμε με επεμβάσεις στο ζωντανό κομμάτι του κεφαλαίου, τον παραγωγό του πλούτου, την εργασία. Και γνωρίζουμε πως η απόδοση της εργασίας, έχει να κάνει με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτή εκτελείται (αμοιβή, υγιεινή, τύπος διοίκησης, κλπ).

Οι «αποδόσεις των αριθμών» είναι πέραν πάσης προσδοκίας.
Μέχρι σήμερα αν κοιτάξει κανείς τα διθυραμβικά δημοσιεύματα στις εφημερίδες τον 8/2014, που συνοδεύουν την δημοσιοποίηση των αποτελεσμάτων του προγράμματος «Μέλλον», δύσκολα θα μπορέσει να τεκμηριώσει αντιρρήσεις για την επιτυχία του προγράμματος, με τα δικά τους κριτήρια βέβαια που αντιστρατεύονται τα κριτήρια για την δική μας επιβίωση.

Αν δούμε πίσω όμως από τους θριάμβους, ο συντελεστής της παραγωγής που παράγει το κέρδος, ο εργάτης, είναι σε απόγνωση.
Αν κυκλοφορήσεις στους χώρους εργασίας χωρίς να χρειαστεί να ψάξεις, θα αντικρίσεις φαινόμενα που έχουν σχέση με την οργή που συσσωρεύει η πίκρα των μέτρων του προγράμματος «Μέλλον» στους εργάτες. Επί ενάμισι χρόνο αντικρίζουμε τα σημάδια αυτής της παρακμής σε όλο το εργοστάσιο. Η άσχημη ψυχολογία επηρεάζει αρνητικά την ασφάλεια και την παραγωγική ικανότητα των εργατών, κάτι που επιμελώς κρύβεται κάτω από τις υψηλές αποδόσεις των εκατομμυρίων του γενικού σχεδίου «Μέλλον».
Η μείωση των ρεπό που προκάλεσε η αύξηση των ωρών εργασίας σε 40ωρες την εβδομάδα, πολλαπλασίασε την κόπωση και αποτέλεσε χαριστική βολή στην ψυχολογία των εργατών. Έτσι, σήμερα, ενώ το σύστημα διοίκησης είναι ακόμα το «συμμετοχικό μάνατζμεντ», όλο και πιο συχνά οι διευθύνσεις παραγωγής καταφεύγουν στην απειλή της τιμωρίας, για να αναγκάσουν τους εργάτες να λειτουργήσουν στις νέες συνθήκες.
Πολλαπλά μικροατυχήματα, παραβίαση κανόνων ασφαλείας και ασθένειες, είναι στην ημερήσια διάταξη μέχρι βέβαια να συμβεί κανένα μεγάλο κακό. Όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν, τα προαναφερθέντα σημάδια στην επιστήμη της στατιστικής είναι προάγγελοι μιας μεγαλύτερης «κακής στιγμής», αλλά η διοίκηση προς το παρόν κωφεύει.
Ταυτόχρονα, στην Ηλεκτρόλυση, όπου είναι πιο εμφανές από οποιοδήποτε άλλο τμήμα το πρόβλημα (γιατί εκεί επικρατούν οι πιο σκληρές και ανθυγιεινές συνθήκες παραγωγής), τα νέα μέτρα έφεραν την κατάσταση στο κόκκινο.

Γι αυτό η άποψή μου είναι πως αν ψάξουμε τις αποδείξεις στις αποδόσεις των περικοπών που αφορούν την εργασία, τα αποτελέσματα θα έχουν αρνητικό πρόσημο, σε σχέση με το αντίστοιχο ύψος των περικοπών που έγιναν.
Και η άποψή μου αυτή δεν στηρίζεται μόνο στην εικόνα που εισπράττω καθημερινά από τους χώρους εργασίας· υπάρχουν και τα δημοσιευμένα πρόσφατα αποτελέσματα της μελέτης για την παραγωγικότητα των εργαζομένων στην Ελλάδα το 2013, που εκπόνησε η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ. Εκεί αναφέρεται ξεκάθαρα πως  η περικοπή των μισθών έφερε μείωση της παραγωγικότητας των εργατών και έτσι δεν συνέβαλε στην αύξηση της ανταγωνιστικότητας όπως ανέμεναν.
Επίσης προς την ίδια κατεύθυνση συνηγορούν και οι εμπειρίες από την πορεία τις τελευταίας 15ετίας που το Αλουμίνιο κατάφερε παγκόσμιες επιτυχίες (διακρίσεις σε ασφάλεια και παραγωγικότητα), ενώ ταυτόχρονα μείωνε τον χρόνο εργασίας σε 37,33 ώρες.
Η επιτυχία αυτή βασίστηκε σε επενδύσεις για την καλυτέρευση των συνθηκών υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας μαζί με την εφαρμογή των πιο μοντέρνων εργαλείων διοίκησης -αυτοδιοικούμενες ομάδες παραγωγής- του «συμμετοχικού» μάνατζμεντ.
Αύξησαν έτσι την κερδοφορία αυξάνοντας κατακόρυφα το ποσοστό εκμετάλλευσης των εργατων. Αυτό το ονομάζουν αύξηση της απόδοσης των εργατών.
Αυτή η «πετυχημένη» πορεία πέρασε δυο σημαντικές κάμψεις που εμφανίστηκαν τις περιόδους της μετάβασης από την PECHINEY στην ALCΑN και μετά στον Μυτιληναίο. Οι κάμψεις αυτές ολοφάνερα οφείλονταν στην ανασφάλεια που προκαλούσαν στους εργάτες οι αλλαγές και ξέσπασε με τραγικά αποτελέσματα αργότερα, σε τρία θανατηφόρα «ατυχήματα».
Σήμερα οι διθύραμβοι μπορεί να κρύβουν το πρόβλημα, αλλά ο «νόμος» λέει πως αργά ή γρήγορα το πρόβλημα θα εμφανιστεί με ένταση αντίστοιχη της προσπάθειας απόκρυψης.

Για τους παραπάνω λόγους το αίτημα του Σωματείου «ΕΝΩΣΗ» των εργατών στην Αλουμίνιον για την επαναφορά των 37,33ωρών εργασίας στην ηλεκτρόλυση, είναι στη λογική της επίδεσης μιας πληγής, πριν κακοφορμίσει. Η επαναφορά αυτή, που θα στοιχίσει κατά την εταιρία 300 χιλιάδες ευρώ –ελάχιστο κόστος μπροστά στα 9,5εκ περικοπές που έχει επιβάλει στους εργάτες με το «Μέλλον»- θα λειτουργούσε καταπραϋντικά στο αίσθημα της οργής των εργατών σε όλο το εργοστάσιο και το όφελος εν τέλει, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, θα φαινόταν στην τσέπη του ομίλου.
Αντίθετα όμως, οι αντιπροτάσεις της διεύθυνσης, για αναδιάρθρωση της βάρδιας στην ηλεκτρόλυση, εντός του 40ωρου πλαισίου προγράμματος, ή ακόμα με αντισταθμιστική μείωση μισθών για ανάλογη μείωση ωρών, φαίνεται να εμπαίζει τους εργαζόμενους και το σωματείο τους, γεμίζοντας με ακόμα περισσότερη οργή τους εργάτες σε όλο το εργοστάσιο.

Αυτό γίνετε την ίδια στιγμή που η ελληνική κοινωνία λόγω της καπιταλιστικής κρίσης πλήττεται από την ανεργία -μια απειλή μεγέθους ανθρωπιστικής καταστροφής- και η πραγματική λύση του προβλήματος απαιτεί την περικοπή του χρόνου εργασίας κάτω και από τις 35 ώρες την εβδομάδα. Ενώ στην Αλουμίνιον, με πρόφαση την κρίση, νόμος έγινε το 40ωρο. Επιδεικτική αγνόηση τόσο των κοινωνικών όσο και των εργασιακών προβλημάτων.
Και αυτό συμβαίνει την ίδια ώρα που για την κερδοφορία του ομίλου απαιτούν να διπλό και τριπλο-επιδοτούνται από το κράτος (στο ηλεκτρικό ρεύμα, αυτό που αγοράζει και αυτό που παράγει και πουλά, στην εξόρυξη, με νέες παραχωρήσεις περιοχών για έρευνες βωξίτη), φορτώνοντας τον τελικό λογαριασμό στα οικιακά τιμολόγια της ΔΕΗ και στους φορολογούμενους της χώρας (που πολλοί εξ αυτών είναι ήδη άνεργοι).

Η επιλογή της πολιτικής αυτής από την διοίκηση της Αλουμίνιον της Ελλάδος, είναι σε απόλυτη σύμπλευση με την κυβέρνηση της τρόικας που φέρνει νέα αντεργατικά μέτρα (λοκ άουτ, απελευθέρωση των απολύσεων, αποζημιώσεις και ασφαλιστικό).

Η οργή που πλημμυρίζει τόσο τους εργαζόμενους στην Αλουμίνιον, όσο και όλο το εργαζόμενο και άνεργο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας, προοιωνίζουν ένα νέο κύκλο αντίδρασης της κοινωνίας. Στο ίδιο μήκος κύματος και οι εργαζόμενοι του Αλουμινίου που σύντομα θα κληθούν από τα γεγονότα να πάρουν νέες αποφάσεις για το μέλλον τους.
Καλό θα ήταν τούτη την φορά, οι αποφάσεις τους να συντονιστούν με τις αποφάσεις και τις δράσεις των εργαζόμενων στην χώρα, ξεκινώντας από τον τομέα του μετάλλου και τις ενέργειας.
Είναι ολοκάθαρο πως κανείς άλλος εκτός από αυτούς τους ίδιους τους εργάτες δεν μπορεί να δώσει λύσεις στην ζωή τους.

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΩΤ.
Εργάτης και συνδικαλιστής
στην Αλουμίνιον της Ελλάδος

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2014

Από την εργατική συνέλευση μετά τη διαδήλωση στη ΔΕΘ

Φωτογραφίες από την εργατική συνέλευση, που έγινε την Κυριακή 7/9, μετά τη διαδήλωση στη ΔΕΘ, στο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ. Στη συνέλευση καλούσαν το σωματείο εργατουπαλλήλων της ΒΙΟΜΕ, η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στον αγώνα της ΒΙΟΜΕ και η πρωτοβουλία για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών.
Διαβάστε σχετικά εδώ: http://kentroagona-ergaton.blogspot.gr/2014/09/blog-post.html






Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2014

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2014

Ανακοίνωση της πρωτοβουλίας για Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών για τη ΔΕΘ


ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΤΑΞΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΤΡΙΨΟΥΜΕ ΚΡΑΤΟΣ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΑΙ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΔΕΘ
ΚΑΜΑΡΑ, ΣΑΒΒΑΤΟ 6/9, 5.30 μ.μ

Το αγωνιστικό και κινηματικό ραντεβού στην φετινή ΔΕΘ, είναι αναγκαίο να αποτελέσει σημείο εκκίνησης για την αλλαγή ρότας του εργατικού κινήματος. Σε αυτή την κατεύθυνση, το ζήτημα της πολιτικής ανεξαρτησίας του εργατικού κινήματος, από κράτος, κυβέρνηση, αφεντικά και συνδικαλιστική γραφειοκρατία που έθεσε εξαρχής η Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών με αφορμή την ΔΕΘ και η ανεξάρτητη ταξική συγκέντρωση και πορεία από την εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αποτελεί πρωταρχική και αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση.
Η μάχη για την ανατροπή της κυβέρνησης, την κατάργηση των μνημονίων, την μονομερή διαγραφή του χρέους, την διασφάλιση των δικαιωμάτων στην δουλειά, την υγεία, την στέγη, την τροφή, είναι μια συνολική πολιτική μάχη, που αφορά το όλο της ζωής των εργαζόμενων.
Η κρίση δεν ανήκει στο χθες. Η καταστροφή είναι ήδη συντελεσμένη - και συνεχίζεται επ' αόριστον. Aρχικά, η διεθνής, ιστορική και δομική κρίση παρέσυρε την υπερχρεωμένη Ελλάδα στην χρεοκοπία, με τον βραχνά του χρέους να μας πνίγει. Tώρα, η ύφεση χτυπά την ευρωζώνη όχι απλά στην περιφέρεια αλλά και στον σκληρό πυρήνα της, την Ιταλία, την Γαλλία και προπαντός την Γερμανία.
Καμιά εθνική λύση ή λύση στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν είναι εφικτή, αν δεν υπερβαίνει τα σύνορα, τις εθνικιστικές αυταπάτες, την εθνική περιχαράκωση.
Αυτοί που σπέρνουν τον θάνατο στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, αυτοί που ετοιμάζουν την Ευρώπη για ένα νέο πολεμικό σφαγείο δεν είναι άλλοι, δεν διαφέρουν από την μούρη του Σαμαρά. Είναι οι ίδιοι που καταδίκασαν τους εργάτες στη δική μας χώρα στην ανεργία, στη φτώχεια, τον θάνατο. Κάθε σταγόνα αίμα στην Ουκρανία ή στην Παλαιστίνη είναι δικό μας αίμα. Κάθε μικρή νίκη των εργατών στην Ελλάδα θα είναι η σπίθα της επαναστατικής πυρκαγιάς των εργατών στον κόσμο.
Αυτό είναι που αντικατοπτρίζεται με τον πιο ωμό τρόπο, τόσο στο περιεχόμενο των διεκδικήσεων, όσο και στον τρόπο οργάνωσης του εργατικού κινήματος. Η περίοδος της “ειρηνικής” συνύπαρξης με τα αφεντικά, έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Η πάλη για την επιβίωση των εργαζόμενων, για αξιοπρεπείς μισθούς και συνθήκες δουλειάς, περνά μέσα από την διεθνιστική πάλη για την εργατική εξουσία στην Ελλάδα, στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Όχι ως θεωρητική δυνατότητα, αλλά ως καθημερινότητα αγώνα· όπου σε κάθε χώρο δουλειάς σε κάθε μικρή ή μεγάλη αναμέτρηση θα προτάσσονται και θα επιβάλλονται τα εργατικά συμφέροντα.
 Για αυτό ακριβώς, κάθε δυνατότητα χειραφέτησης του κόσμου της εργασίας, περνά μέσα από την σύγκρουση, πολιτική, ιδεολογική και σε επίπεδο κινήματος, με τον εσμό της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που παίζει ρόλο τροχοπέδης, στην ανάπτυξη νικηφόρων εργατικών αγώνων.
Παράλληλα όρο επιβίωσης της εργατικής τάξης, αποτελεί ο απεγκλωβισμός από τον συνδικαλισμό της υποταγής, στο κράτος και την εργοδοσία, που έχει οδηγήσει στον πλήρη εκφυλισμό των εργατικών αγώνων, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα, την αναγκαιότητα της ταξικής ανασυγκρότησης και αυτοοργάνωσης του εργατικού κινήματος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαρίζουμε τα υπάρχοντα σωματεία στην εργοδοτική γραφειοκρατία. Αντίθετα, παλεύουμε για την δημιουργία νέων, και για τον διαρκή επαναστατικό μετασχηματισμό των υπαρχόντων, στη βάση της εργατικής δημοκρατίας, σε πλήρη σύγκρουση με τις επιταγές της κυβέρνησης, της Τρόικας και του κεφαλαίου.
Σε αυτή την πορεία, κυρίαρχο διακύβευμα είναι η πραγμάτωση της πιο αναγκαίας από ποτέ ταξικής ενότητας των εργαζόμενων. Καταργώντας στην πράξη των διαχωρισμό δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, παλεύοντας ταυτόχρονα για το δικαίωμα στη δουλειά και σε ζωή με αξιοπρέπεια, εργαζομένων και ανέργων, που αποτελούν οργανικό κομμάτι της εργατικής τάξης. Απέναντι στον ταξικό εμφύλιο και στον κοινωνικό κανιβαλισμό που προωθεί η κυβέρνηση και το κεφάλαιο, αντιτάσσουμε την πιο πλατιά ενότητα εργαζομένων και ανέργων, στη βάση των κοινών υλικών συμφερόντων και αναγκών μας. Το Ενιαίο Μέτωπο των Εργαζόμενων, είναι μονόδρομος για την νίκη των εργατικών αγώνων και την ηγεμονία των εργατικών συμφερόντων. Συνιστά το κλειδί, ώστε να απελευθερωθούν οι δυνάμεις της εργασίας, από την φυλακή της συνθηκολόγησης. Είναι όπλο στα χέρια της εργατικής τάξης, για να αναχαιτίσει τις επιλογές κυβέρνησης και αφεντικών, για να ανατρέψει και να συντρίψει την εξουσία τους.
Μετατρέποντας δηλαδή, την αναγκαιότητα της Γενικής Πολιτικής Απεργίας διαρκείας σε μέσο καθολικής ανατροπής της εξουσίας κυβέρνησης, τρόικας, κεφαλαίου. Η ανεξάρτητη ταξική οργάνωση των εργαζόμενων είναι η προϋπόθεση. Η Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας είναι το μέσο που δημιουργεί τους όρους ανάδυσης της εργατικής εξουσίας. Ο στόχος, είναι η ανατροπή των αφεντικών και του πολιτικού προσωπικού τους, ως την μόνη λύση για να σπάσει ο κύκλος της εξαθλίωσης, της φτώχειας και της ήττας.
Ως Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών, αναζητούμε τους δρόμους απελευθέρωσης της εργατικής τάξης, μέσα στην ίδια την τάξη. Αγωνιζόμαστε ώστε στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, να γεννηθεί το φύτρο της χειραφέτησης των εργατών από το κράτος, τα αφεντικά και τον ξεπουλημένο εργοδοτικό συνδικαλισμό. Παλεύουμε για την ταξική ενότητα των εργαζόμενων και για νικηφόρους εργατικούς αγώνες, που είναι η μόνη λύση για να ανατραπεί η κυβέρνηση και να απαλλαγούμε από μνημόνια, χρέος και Τρόικα.
Σε αυτό το πλαίσιο απευθύνουμε ανοικτό κάλεσμα συμπόρευσης στην ΔΕΘ, σε πλήρη ανεξαρτησία από την εργοδοτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Επιπλέον καλούμε όλους τους αγωνιζόμενους εργάτες δημοσίου και ιδιωτικού τομέα, ανέργους και νεολαία, στην εργατική συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 7/9 στις 11 π.μ στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ (μετάβαση με λεωφορεία του ΟΑΣΘ με αρ. 2, 3, 8 στάση ΣΑΣΘ ή Ανοιξη).
Κυρίως όμως με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη ημέρα, επιδιώκουμε και θα συμβάλλουμε με όλες μας τις δυνάμεις, στην ανάπτυξη ενός νικηφόρου και μαζικού εργατικού κινήματος, που θα θέσει τους όρους ανατροπής των αφεντικών και της εξουσίας τους. Σε αυτή την προοπτική ο ορίζοντας είναι ανοικτός και η ταξική κοινή δράση επιβεβλημένη, για σπάσουμε τα δεσμά της καπιταλιστικής εξουσίας.

ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΝΙΚΗ

ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ

Πρωτοβουλία για ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΩΝΑ ΕΡΓΑΤΩΝ


Εργατική Συνέλευση Κυριακή 7/9 στις 11 π.μ., στο κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒΙΟΜΕ
Λεωφορεία ΟΑΣΘ 2, 3, 8 στάση ΣΑΣΘ (ή άνοιξη)