Μια πρώτη πολιτική απάντηση

Μια πρώτη πολιτική απάντηση στις πολιτικές θέσεις του
«Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα»

που εκφράστηκαν στον Δελτίο Τύπου για την ΕΡΤ την Παρασκευή 14 Ιουνίου

Την Παρασκευή το μεσημέρι ο «Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα», στέλνει Δελτίο Τύπου όπου τοποθετείται στα ζητήματα της εργατικής επικαιρότητας που συνδέονται με τις εξελίξεις στην ΕΡΤ. 

Το πολιτικό περιεχόμενο της ανακοίνωσης που αναφέρεται στην σοβαρότερη κρίση που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση 2600 εργαζόμενων, δεν βρίσκεται ούτε μια λέξη για τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τον κρίσιμο ρόλο του στην διεκπεραίωση της πολιτικής της τρόικας. Ο κρίσιμος ρόλος της κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας στην υποχώρηση του εργατικού κινήματος την τριετία των μνημονίων, με τις μεθοδευμένες 24ωρες απεργίες που οδήγησαν τους εργαζόμενους σε απογοήτευση και παραίτηση αποσιωπάται πλήρως. Αποσιωπάται ότι ο κυβερνητικός συνδικαλισμός τσακίζει κάθε απόπειρα των εργαζόμενων να πάρουν τον αγώνα στα χέρια τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, όχι μοναδικό όμως, η απόφαση για απεργία των καθηγητών κόντρα στην επιστράτευση και η προδοσία της. Μια αναφορά στην απεργία αυτή δεν μπορεί να αγνοήσει την αποκάλυψη των πολιτικών συμμαχιών ή συμφωνιών της κοινοβουλευτικής αριστεράς  που εκφράστηκαν και στο συνδικαλιστικό επίπεδο και οδήγησαν μια απεργία που ορθώθηκε σαν κάστρο ενάντια στην επιστράτευση για να παραδοθεί χωρίς να δοθεί καμία μάχη.
Αυτός όμως που αδυνατεί να καταλάβει και να τοποθετηθεί σε έναν τέτοιο αγώνα που κλείνει μέσα του όλα τα προβλήματα που μπαίνουν σήμερα στο εργατικό κίνημα, βοηθάει στην επανάληψή τους σε μεγαλύτερη κλίμακα στον αγώνα που γίνεται στην ΕΡΤ. Το σοβαρά λάθη που επαναλαμβάνονται, γίνονται φανερά στο ζήτημα της επιστράτευσης απεργών. Αντί να σπάσει η επιστράτευση από τους ίδιους συνδικαλιστικούς φορείς στο Μετρό, την ΟΛΜΕ κλπ (πχ όπως έγινε με την  συμμετοχή της "επιστρατευμένης" ΠΝΟ, στην Γενική Απεργία της 20 Φεβρουαρίου φέτος), καλούνται οι εργαζόμενοι, σε αδιέξοδες απογευματινές κινητοποιήσεις ζητώντας από την κυβέρνηση να άρει την επιστράτευση. Σέρνουν έναν φανταστικό μπαμπούλα και μετατοπίζουν το θέμα από το πολιτικό ζήτημα που αφορά στην σύγκρουση με την κυβέρνηση, και την ενδοτική στάση της κυβερνητικής συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και των συμμάχων της, σε ένα δήθεν μεγάλο νομικό και θεσμικό εμπόδιο που βάζει στο εργατικό κίνημα το "αντισυνταγματικό τόξο".
Η πολιτική άποψη όμως εκφράζεται με το Δελτίο Τύπου των Πρωτοβάθμιων, τοποθετείται με επικίνδυνη σύγχυση πάνω σε πολύ σημαντικά ζητήματα που μπαίνουν σήμερα στο εργατικό κίνημα για αυτό είμαστε αναγκασμένοι να σχολιάσουμε τουλάχιστον δύο ζητήματα:
Το ένα αφορά στην αντίληψή για τα «Κέντρα Αγώνα» σύμφωνα με την αναφορά που κάνουν στο Κέντρο Αγώνα της ΕΡΤ και το άλλο στην Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας.

Δυστυχώς το πώς εννοούν οι συναγωνιστές στο «Συντονισμό Πρωτοβαθμίων», το «Κέντρο Αγώνα» φάνηκε στην απεργία του Μετρό και την κατάληξή της. Αντί να καλέσουν άμεσα σε συνελεύσεις, απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις τους εργαζόμενους και τους ανέργους, ξεκινώντας από τα σωματεία που αποτελούν τον «Συντονισμό Πρωτοβαθμίων», για την ανατροπή των μνημονίων συνολικά και θέτοντας πολιτικά ζητήματα περιορίστηκαν σε ένα αδιέξοδο μερικό αγώνα για τις συμβάσεις. Ενώ σε εργασιακούς χώρους, όπου έμπαινε από ανεξάρτητους αγωνιστές το ζήτημα κήρυξης απεργίας αλληλεγγύης, συνδικαλιστές που είχαν αναφορές σε πολιτικά ρεύματα και οργανώσεις που υπάρχουν στον  «Συντονισμό Πρωτοβαθμίων» την απέρριπταν κατηγορηματικά. Αντί για κινητοποιήσεις λοιπόν άφθονη λογοκοπία που καταλήγει σε εκκλήσεις στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Το «Κέντρο Αγώνα» λοιπόν όπως περιγράφεται στο Δελτίο Τύπου και όπως υλοποιήθηκε από τον«Συντονισμό Πρωτοβαθμίων»  με την απεργία στον χώρο των συγκοινωνιών δεν λέει τίποτε απολύτως. Αυτό που χρειάζονται οι εργαζόμενοι είναι ένα πραγματικά ανεξάρτητο από την εργοδοσία το  κράτος και τον κυβερνητικό συνδικαλισμό, κέντρο αγώνα που θα θέσει τα πολιτικά ζητήματα της περιόδου συνολικά και όχι «κέντρο αγώνα που θα εκφράζει πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους σε αυτή,» και δευτερεύοντος «όλους τους εργαζόμενους στους αγωνιζόμενους χώρους και σωματεία». Το Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα, κατά την αντίληψή μας, δεν συγκροτείται δίπλα στην κυβερνητική συνδικαλιστική γραφειοκρατία ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ και τους συμμάχους της, αλλά ξεπερνώντας τους, ούτε εκφράζει τον μερικό αγώνα ενός εργασιακού χώρου αλλά το βαθμό ένταξής του στον συνολικό πολιτικό αγώνα.
Το δεύτερο ζήτημα, αφορά στην Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα γιατί κάθε φράση είναι και ένα «λάθος» πολιτικής αντίληψης για το θέμα. Γράφουν οι συναγωνιστές:

«Προτείνουμε νέα γενική πολιτική απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, την Τετάρτη 19.06. Προτείνουμε το ξεδίπλωμα απεργιακού συντονισμού και κλιμάκωσης με απεργιακές μορφές διάρκειας, τόσο στο δημόσιο που θα ακολουθήσει την τύχη της ΕΡΤ, όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Απαιτούμε σε αυτή την κατεύθυνση να πάρει απόφαση η ΓΣΣΕ και η ΑΔΕΔΥ και τα Εργατικά Κέντρα.».

Ποια ήταν η προηγούμενη Γενική Πολιτική Απεργία, για να καλούν σε «νέα γενική πολιτική απεργία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα»; Πιθανόν εννοούν την 24ωρη απεργία της ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ την Πέμπτη 13 Ιούνη, που πήρε ζωή από το πάθος των εργαζόμενων που σ αυτό το κάλεσμα είδαν την ευκαιρία να σταθούν δίπλα σε απολυμένους εργαζόμενους και απέναντι στην «λαομίσητη» κυβέρνηση του κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου. Ή μήπως εννοούνται οι γελοίες εξαγγελίες για 24ωρες κινητοποιήσεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού που εκτονώνουν τον αγώνα και στέλνει τους εργαζόμενους απογοητευμένους στα σπίτια τους; Για αυτό άλλωστε κατά την άποψη του «Συντονισμού των  Πρωτοβάθμιων» η  «γενική πολιτική απεργία» δεν έχει τον χρονικό προσδιορισμό «Διάρκειας» που φυσιολογικά την συνοδεύει αλλά δήθεν «ξεδίπλωμα απεργιακού συντονισμού και κλιμάκωσης με απεργιακές μορφές διάρκειας,». Τα πολιτικά όρια του «Συντονισμού των  Πρωτοβάθμιων» όχι μόνο δεν ξεπερνάνε για άλλη μια φορά τον κυβερνητικό συνδικαλισμό αλλά καθορίζονται αυστηρά από αυτόν. Ακόμη χειρότερα, ενώ ο κυβερνητικός συνδικαλισμός δεν έχει πρόθεση να κάνει κάτι παραπάνω από μια ή δύο 24ωρες άσφαιρες απεργίες, αυτό εμφανίζεται σαν απαίτηση του εργατικού κινήματος δίνοντάς του το άλλοθι που γυρεύει για την εκτόνωση των αγώνων.

Αυτό όμως που περιγράφουν όχι μόνο δεν είναι «γενική πολιτική απεργία» αλλά ούτε καν ένας συνδικαλιστικός αγώνας που να αντιστοιχεί στο γεγονός της απόλυσης 2600 εργαζόμενων. Η Γενική Πολιτική Απεργία Διάρκειας είναι πράξη εξέγερσης με όλη την σοβαρότητα που έχει μια τέτοια κοινωνική κατάσταση. Σε αυτή την εξέγερση όπου το βασικό εργαλείο της (όχι μοναδικό) είναι Γενική Απεργία, η κυβέρνηση, ο κυβερνητικός συνδικαλισμός και οι σύμμαχοί του είναι απέναντι. Δεν καλείται από την κυβερνητική συνδικαλιστική γραφειοκρατία βέβαια των ΓΣΕΕ ΑΔΕΔΥ. Σήμερα μια Γενική Πολιτική Απεργία πρέπει να έχει στόχο να ρίξει την κυβέρνηση, για να πάρει μαζί της όλους τους νόμους και τα συμφέροντα που υπηρετεί. Γενική Πολιτική Απεργία, που όχι μόνο δεν μπορεί να μπαίνει ως «πίεση» στον αστικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά τα πραγματικά κύτταρα της οργάνωσής της, θα είναι οι επιτροπές εργαζομένων, ανέργων, όλος ο κόσμος της μισθωτής εκμετάλλευσης, ο οποίος δεν καλύπτεται από το περιεχόμενο και τις μορφές του συνδικαλισμού τους. Σ αυτήν  την προοπτική ένα πραγματικό πολιτικό Κέντρο Αγώνα, που ειδικά σε αυτές τις καμπές της πάλης, όπως το κλείσιμο της Ε.Ρ.Τ., και το κύμα αλληλεγγύης που ξεσήκωσε, θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις άλλης εξουσίας μέσα στην κοινωνία, για την εργατική εξουσία.

Πρωτοβουλία για ένα Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών