Ανακοίνωση του Αυτόνομου Ενωτικού Σχήματος για την απεργία στο Μετρό

ΑΥΤΟΝΟΜΟ ΕΝΩΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ

 

(2/2/2013)             

Η πιο σκοτεινή ώρα είναι πριν την ανατολή. Αυτή την ώρα επέλεξε το κράτος  για να επιτεθεί στην απεργία μας. Επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις καταστολής που διαθέτει. Ασφαλίτες, ΜΑΤ, ΕΚΑΜ, ΥΜΕΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ την Παρασκευή (25/1) με μια κινηματογραφική επιχείρηση εισέβαλαν μέσα στο σκοτάδι ουρλιάζοντας και σπάζοντας την πόρτα κατέλαβαν το αμαξοστάσιο στα Σεπόλια. Γιατί χρειαζόταν  μια επιχείρηση τέτοιου μεγέθους για το σταμάτημα της απεργίας; Δεν ήξεραν ότι εκείνη την ώρα στο αμαξοστάσιο υπήρχαν μόνο εργαζόμενοι; Ποιόν κυνηγούσαν; Επιστράτευσαν όλη την δύναμη της αστυνομίας για να πιάσουν τον Σταματόπουλο; Ποιος πιστεύει ένα τέτοιο σενάριο; Και από την άλλη μεριά το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων; Έχουν δίκιο αυτοί που πριν την επέμβαση θεοποιούσαν τον Σταματόπουλο ανάβοντας λαμπάδες στο όνομά του ή αυτοί που σήμερα τον δαιμονοποιούν και τον καταγγέλλουν φορτώνοντας στην πλάτη του όλη την ευθύνη;

Αναμφίβολα το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Όπως δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και όλοι οι εργατοπατέρες, κομματάρχες  και βουλευτές  που μέχρι το βράδυ της Πέμπτης διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους πως θα  υπεράσπιζαν την απεργία μας μέχρι θανάτου. Την Παρασκευή την ώρα της επίθεσης (πλην του Κοσμίδη) ήταν όλοι απόντες. Η φράση “μετά από προτροπή του δικηγόρου επιλέξαμε να μην  συναντηθούμε με το κράτος αλλά να ψάξει εκείνο να μας βρει” που εκστομίθηκε πολλές φορές από τα χείλη του γραμματέα του σωματείου Τσακού αποτελεί μια κομψή ομολογία. Δεν δαιμονοποιούμε κανέναν. Δεν καταδικάζουμε κανέναν. Δεν προσπαθούμε να φορτώσουμε στην πλάτη ενός ανθρώπου όλη την ευθύνη μιας αποτυχίας την στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι ο αγώνας μας εγκαταλείφθηκε στην μοίρα του από όλη την συνδικαλιστική ηγεσία, από την ΓΣΕΕ που έτσι κι αλλιώς δεν μας στήριξε, από τα εργατικά κέντρα, από τις γραφειοκρατίες των μεγάλων συνδικάτων, από βουλευτές και κομματάρχες που ήρθαν μόνο για να φωτογραφηθούν με απεργούς.  Οι ευθύνες ούτε είναι ίδιες ούτε μπορούν να μοιραστούν εξίσου. Όμως αυτός που έδωσε το τελειωτικό χτύπημα κόβοντας κάθε ελπίδα αντίστασης έστω και την τελευταία στιγμή είναι το ΔΣ του σωματείου και αυτό δεν πρόκειται να ξεχαστεί. 

Το διοικητικό συμβούλιο του Σωματείου δεν στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων γιατί απλούστατα οι περιστάσεις ξεπερνούσαν κατά πολύ και την δυναμική και την δικαιοδοσία του. Η απεργία του μετρό άγγιξε ευαίσθητες χορδές στην κοινωνία, σε μια κοινωνία που βλέπει την φτώχεια, την ανεργία, την καταστροφή της ζωής να αυξάνεται ραγδαία. Ο αγώνας των εργαζόμενων του μετρό δημιούργησε στα πλήθη που συνέρρευσαν στο αμαξοστάσιο εκδηλώνοντας την αλληλεγγύη τους όπως και στους εργαζόμενους εκατοντάδων συνδικάτων, την προσδοκία  της οργάνωσης ενός καθολικού αγώνα  των εργατών ενάντια στην κυβέρνηση των μνημονίων από τα κάτω. Το σύνθημα της γενικής απεργίας διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης ακούστηκε καθαρά και ξάστερα από εκατοντάδες στόματα αφήνοντας στην άκρη και σε δεύτερη μοίρα συντεχνιακά αιτήματα όπως η ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο. Την δυνατότητα οργάνωσης γενικής απεργίας διαρκείας από τα κάτω, χωρίς γραφειοκράτες και εργατοπατέρες είναι που χτύπησαν ανελέητα οι μπάτσοι το πρωί της Παρασκευής και όχι τον Σταματόπουλο.

Η μάχη που δώσαμε είναι η πρώτη και όχι η τελευταία. Είναι ο πρώτος αγώνας στην νέα φάση της οικονομικής και κοινωνικής χρεοκοπίας, στην καταστροφή της ζωής μας που επιβάλλεται με το τρίτο μνημόνιο και τα νέα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού. Μπροστά στο αδιέξοδο των κοινωνικών αντιστάσεων η κυβέρνηση προσπαθεί απελπισμένα να δώσει με στρατιωτικές μεθόδους λύση σε ένα πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Κατάφεραν με τα ΜΑΤ να καταλάβουν το αμαξοστάσιο όμως οι αιτίες που κινητοποίησαν όλο αυτόν τον κόσμο όχι μόνο δεν εξαλείφθηκαν αλλά παραμένουν άλυτες και βασανιστικές και στην πρώτη ευκαιρία μοιραία θα ξαναφέρουν στο προσκήνιο εργατικούς αγώνες με πολύ οξύτερες μορφές. Από αυτή την άποψη είναι τουλάχιστον αστείο να μιλήσουμε από τώρα για ήττα ή για νίκη. Έχουμε μπροστά μας μια συνεχή περίοδο αγώνων που μοιραία θα σημαδευτεί από επιτυχίες και αποτυχίες μέχρι την τελική έκβαση. Δεν χρειάζεται ούτε να κλαίμε ούτε να γελάμε. Πρέπει να σκεφτόμαστε και να προετοιμαστούμε. Προπάντων πρέπει να καταλάβουμε ότι οι μάχες που έχουμε μπροστά μας αφορούν εμάς επομένως πρέπει να γίνουν από εμάς και όχι από άλλους εκ μέρους μας. Αρκετά με την ανάθεση των αγώνων μας σε ηρωικούς αντιπροσώπους. Αρκετά με τις δοξολογίες στους ηρωικούς πεσόντες. Η λύση βρίσκεται στην συλλογική δράση και συλλογική αντίσταση όλων αυτών που σήμερα καταστρέφονται από τα βάναυσα μέτρα κυβέρνησης και τρόικα. Ασφαλώς δεν υποτιμάμε καθόλου την προσωπική ευθύνη του καθενός στην διαδικασία συλλογικοποίησης.. Δεν δαιμονοποιούμε, δεν αθωώνουμε κανένα. Αντίθετα χρειάζεται προσωπική συμμετοχή, δουλειά και θυσίες από όλους που δεν υπήρξαν. Πρέπει να ξανακερδίσουμε την εργατική δημοκρατία καταρχήν στο συνδικάτο μας, να συζητήσουμε συλλογικά σε γενικές συνελεύσεις εργαζόμενων, με απαρτίες, προτάσεις και συλλογικές αποφάσεις και όχι να τις εκφυλίζουμε ....σε συνεντεύξεις τύπου που θα μας ξαναφέρουν μπροστά σε νέα αδιέξοδα.